27 december 2009 rond 04.00 uur
Het is midden in de nacht dat Marije bij ons bed staat en trillend vertelt dat er politie in de kamer staat, er is iets met Lotte!!!
Zonder na te denken zet ik mijn cavia op en loop naar de kamer, Rob loopt achter me aan, het is heel stil in mijn lichaam, geen gevoel van te moeten huilen, gewoon heel stil, alsof er niets aan de hand is zeg ik nog: Hallo Jack!, tegen 1 van de agenten die in de kamer staan. Ik ga aan tafel zitten en luister naar Rob die een telefoongesprek voert met iemand van de politie, de dienstdoende agent die bij het wrak geweest is waar Lotte uitgezaagd is. Ze zijn onderweg naar het Radboud of ze zijn er al, in ieder geval hersenletsel, zwaar onderkoeld en verder lichamelijk behoorlijk in de kreukels!!! Heel even voel ik iets, maar al snel wordt alles weer wollig om me heen, of ik er niet echt bij ben.
Wij moeten er naar toe, ja natuurlijk moeten wij er naar toe, Toine, haar toenmalige vriend, zijn ouders zijn onderweg en komen zo langs om ons op te halen. Rob en ik kunnen nu niet rijden, nee klopt, ik merk dat ik telkens met mijn ogen dicht zit. denk ik wel als ik dat doe dat het dan niet gebeurd is, dat ik het gewoon droom. Gewoon straks ogen open en dan is het ochtend, de ochtend na 2e kerstdag, soort van 3e kerstdag, want het is zondag.
In de auto zit ik met Thea achterin en ik geloof dat er niet veel gezegd wordt, ik hang tegen het raam aan, uiteraard met mijn ogen dicht, begrijp nog steeds niet wat er aan de hand is geloof ik. Af en toe krijg ik van Thea een slokje thee, dat is altijd goed, zegt ze! Als ik er nu over nadenk, zou het mij niets verwonderd hebben als ik: mens stik erin!, heb gedacht!!
Het lijkt wel dagen te duren dat we er eindelijk zijn, zo langzaam gaat de tijd. Daarbij is het ook nog eens spekglad op de weg, dus echt snel vorderen we ook niet. Uiteindelijk komen we over een brug. Ik heb blijkbaar nu mijn ogen open, en zie het Casino van Nijmegen vrolijk verlicht aan de rivier. Nu kan het dus niet lang meer duren eer we er zijn. Klopt inderdaad, na een kwartier staan we voor het ziekenhuis. We lopen naar binnen en informeren waar we moeten zijn. Inmiddels begint bij mij wel binnen te komen dat er dus iets heel ergs aan de hand is, dat ik echt niet straks mijn meisje vast kan houden en kan zeggen, domme doos, we hadden jullie toch gewaarschuwd niet te gaan.
We worden naar een ruimte gebracht, waar de ouders van Toine duidelijk gescheiden worden van ons, zij worden naar hem toegebracht. Ik krijg van 1 van de vriendinnen de portemonnee van Lotte in mijn handen gedrukt, die hadden ze nog maar snel uit de auto gehaald, voor het geval dat! Wij zitten nog steeds in die ruimte en er wordt geloof ik gevraagd of we koffie willen. Inmiddels heb ik het gevoel dat als ik op moet staan ik geen meter meer kan lopen, het lijkt wel of alles van rubber is onder mijn hoofd. Van pure ellende word ik naar een andere kamer gebracht in een rolstoel, te genant voor woorden dus! Hier wordt even mijn suiker gecontroleerd want misschien heb ik wel een hypo en moet ik wat zoets drinken, maar dat is niet het geval, het is dus gewoon de schok. Inmiddels is er iemand geweest, een verpleegkundige denk ik, die heeft verteld dat Lotte op dat moment nog geopereerd wordt, ze noemen het een levensreddende operatie.
Het is toch te gek voor woorden dat ze hier ligt te vechten voor haar leven, terwijl het voor hem was, omdat hij de volgende dag zou gaan carten en die vrienden niet in de steek wilde laten!
Ons leven 